Ana içeriğe atla

Deneyimsel Tasarım Öğretisi

Deneyimsel Tasarım Öğretisi ve Seminerleri Hakkında Paylaşımlar

Bu Blogda Ara

Deneyimsel Tasarım Öğretisi
Kim Kimdir?
İlişkide Ustalık
Başarı Psikolojisi

Haziran, 2025 tarihine ait yayınlar gösteriliyor

Tümünü göster

Kayıtlar

ANNE KURABİYESİ

tarih: Haziran 16, 2025

başarı psikolojisi Deneyimsel Tasarım Öğretisi ilişkide ustalık Kim Kimdir

+

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

MOTOSİKLET

tarih: Haziran 02, 2025

başarı psikolojisi Deneyimsel Tasarım Öğretisi ilişkide ustalık İmkan Kim Kimdir problem

+

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Diğer yayınlar

Deneyimsel Tasarım Öğretisi: Deneyimsel Tasarım Öğretisi (DTÖ) Resmi blog sayfasıdır.

Profili ziyaret edin

Arşiv

Haziran2
Mayıs1
Nisan3
Mart5
Şubat1
Ocak4
Aralık4
Kasım1
Eylül3
Ağustos3

Temmuz1
Haziran3
Mayıs2
Nisan2
Mart3
Şubat4
Ocak2
Aralık8
Kasım7

Daha fazla göster Daha az göster

Etiketler

acı
adalet
aile
aşk
az
Az ile yetinmek
başarı
başarı psikolojisi
başarı psikolojisi
başarı psikolojisi

Daha fazla göster Daha az göster

Bizimle İletişime Geçin...

Ad

E-posta *

Mesaj *

Popüler Yayınlar

ROLLER ve KİMLİKLER

Yüzünü ekşitti, yatağın üzerine oturdu. Elindeki toz bezini yere fırlattı. Kendi seçiminden pişman olup olmadığını anlamaya çalıştı. Hayali, başarı ile yönetebileceği küçük bir hayattı. Ama çok zorlanıyordu. Bir türlü yetemiyor sürekli kendini eksik hissediyordu. Neden keyifle yönetebileceği ve mutlu ve başarılı olabileceğine inandığı bir stilde, yetersiz kalıyordu? Cansu dört yıllık evli, 2 çocuk annesi bir ev hanımıydı. Mesleği mühendislik olan Cansu yıllarca hep aynı şeyi söylemişti… "Bir evleneyim hayatta çalışmam. Hemen anne olurum. Kendi evimde patron baskısı olmadan, erken kalkma derdi olmadan yaşarım. Tam bir ev hanımı olacağım. Ben bu hayata bunun için gelmişim. Ne kadar keyiflidir çalışmamak..." Hakikaten evlendikten kısa bir süre sonra Cansu işi bırakmış ve evinin hanımı olmaya karar vermişti. Çok geçmeden Cansu yine şikâyet etmeye başladı. Evet sabah kalktığı saate kimse karışmıyordu belki ama erken kalkmayınca da ev işleri bitmiyordu. Yapmayınca ev...

PROBLEM YOKSA PROBLEM VARDIR

Bazen hayatımızın arapsaçına döndüğünü düşünürüz… Hani ince zincirli birkaç kolye birbirine dolanır da açamazsın; düğümü çözemediğin için de sinirlenip bir kenara fırlatırsın ya işte öyle… Merve de hayatındaki tüm problemleri bir kenara fırlatıp atmak istiyordu. Bazen gece rüyasına giren biri ile konuşuyor, ona derdini anlatıyordu. ‘Onca krediye neden girdin?’ diyordu rüyasındaki kişi… ‘Çocuklarımın okulları, eşimin işi… Ben çekmesem zor durumda kalacaktık, başka bir seçeneğimiz yoktu!’ ‘Şimdi zor durumda değil misin, hem de kredi çekmiş olmana rağmen…’ Hep cevapsız kalıyordu bu soru karşılığında… Bir sorunu senelerce yaşamak… Ve bir hastalıktan kurtulmak istercesine o sorundan kurtulmaya çalışmak… Öyle bir halde olunca insan problemsiz bir hayatın peşinden koşar. Bir gölün kıyısında veya bir orman evinde hiçbir problemin kalmadığı, kuşların cıvıldadığı bir hayatı düşler, durur. Oysa problemsiz bir hayat var edilmedi. Ve yeryüzündeki tüm varlıklara problem bir armağan olara...

HAYIRDA HAYIR VARDIR

Her dediğini yaptım, ne isterse verdim! Her lafıma bir itiraz bir itiraz… Anne kim, çocuk kim, iyice karşıtı bu evde! Şu ekrandan bir başını kaldırsan da gül yüzünü bir görsek… “Hadi yat artık sabah okula gideceksin!” Gece yatmaz, sabah kalkmaz, iyice zıvanadan çıktı bu çocuk. ‘Makarna, patates, et köfte. Bizimki başka hiçbir şey yemez teyzesi, ne yapayım, yeter ki aç kalmasın…’ Neden her dediğini yaptığım, her istediğini aldığım evladımla sorun yaşıyorum? Neden saçımı süpürge etmem hiçbir işe yaramıyor? Çocuğum neden tatminsiz? Neden mutsuz? Neden saygısız? “Ben nerede hata yapıyorum?” diyen ebeveynlerin dünyasına hoşgeldiniz! İnsan, yanlış istikamette ilerledikçe yaptığı hatalar kendi gözüne doğruymuş gibi görünür. Her dediğini yaptığı, her istediğini aldığı evladına aslında kötülük ettiğini fark edemez. İnsan daha çok verdikçe, daha çok yaptıkça, iyi bir ebeveyn olacağını sanır. Sanılanın aksine istediklerini vererek çocukları mutlu e...

PROBLEMİN ADI HEDEFSİZLİK

Sıcaktan kıyafetlerinin üzerine yapıştığı bir gündü. Hastane tıklım tıklım, hastalar sabırsız, doktorlar telaşlıydı. Ama hep öyleydi işte. İnsanlar hastaneye gelmeyi sevmiyor, geldiklerinde de işleri hızla bitsin, önce onların işi görülsün istiyorlardı. Zeynep Doktor, kendini bu işe adamış derler ya; işte onlardan biriydi. Öğlen olmuş, saatlerden beri kaç hasta bakmıştı bilmiyordu. Şu an bir nefes almaya ihtiyacı vardı. Soğuk bir ayran olsa diyerek kalktı ve yemekhaneye gitti. Kendisi gibi doktor arkadaşlarının yanına çöktü. Ayranı elinde; onlarla biraz oturur kalkarım dedi. Doktor arkadaşlarından biri, Zeynep geldiğinde ona bir baş selamı verip konuşmasına devam etti. - - Ya, size de ilginç gelmiyor mu? İnsanları dinliyorum ama, bir önceki ile bir sonraki hasta arasında bir fark göremez oldum ben. Hepsinin derdi var. Burası Kadın Doğum. Vakalar da birbirine benziyor, bunun farkındayım. Gelenler çocuğum olsun, doğumum...

BİR KARAR VERDİM

Güneşin doğumunu izlerken defterine notlar almaya devam ediyordu. Bugün farklı bir gün olmalıydı… Her günden daha farklı bir gün… Her gün yeni karar lar alıp ertesi gün vazgeçmek istemiyordu. Bu sefer kararlı bir şekilde devam etmek istiyordu. “Neden?” Sorunun cevabını buldukça defterine yazıyordu. “Neden iyi bir insan olmalıyım ve neden bugün kendimde hoşuma gitmeyen davranışlarımı daha iyisiyle değiştirmeliyim?” Bu aşamaya gelmek pek de kolay olmamıştı. Çünkü insan dış dünyayı suçlamakta ve hatayı bir başkasında bulmakta çok daha iyiydi. Zor olan ise o soruları kendine sormak ve köklü değişikliğe kendinden başlamaktı. Üniversite yılları geçmiş, yaptığı stajlar bitmiş, profesyonel iş hayatı çoktan başlamıştı. Hatırı sayılır bir yerde, iyi de bir pozisyonda, hayalini kurduğu bir işte çalışıyordu. Belki birincilikle bitirmedi üniversitesini ama geride kalanlardan da olmamıştı. Birçok insanın görmek için can attığı, belki uzun zamandır hayallerini kurduğu ülkeleri gezmiş, bazılarında...

DÜNYAYA FARKLI BİR YOLCULUK

Küçük bir g ö zeden ibaretti en başında. Sonra b ö lündü, b ö lündü; çoğaldı ve büyüdü . Fet üs denilen bir can varlık, doğmak için yola çıkmıştı. Suyun içinde yüzmek eğlenceliydi de burası biraz karanlık mı yd ı ne? Allah'tan, dışarıda bir yerden sesler geliyordu. Henüz doğmamış bir canlı olarak anne karnından dış dünyayı anlamaya çalışıyordu. Duyduğu kelimeler anlamsızdı; kromozom anomalisi, ense saydamlığı, down sendromu…neydi bunlar? Belli ki onun hakkında konuşuyorlardı. Çünkü karnında olduğu annesi ağlamaya başlamıştı. Bir eliyle karnını sıvazlıyor ve ‘’canım bebeğim’’ diyordu. Dokunuşunu hissediyor ve sözleriyle seviniyordu ama neden ağlıyordu? Annesinin ağlama seslerinin devam etmesinden ve babasının teselli etmelerinden kötü bir şeyler olduğunu anlamıştı.. Doktorun muayenehanesinden çıkan anne ve baba evlerine gidip Down Sendromunu araştırmaya başladılar. Sonuç itibarıyla eğer Down Sendromlu bir çocuk olursa kasları zayıf, öğrenmesi yavaş, konuşma, hareket, sosy...

ANALI KIZLI

Begüm sabah alarmın sesi ile uyandı. Okula yine geç kalmıştı. İlk alarmı duymamış belki yarım saat sonra bilmem kaçıncı ertelemenin sonunda uyanabilmişti. Apar topar hazırlanıp evden çıktı. Bu aralar sürekli uyanma problemi yaşayıp her yere gecikiyordu. Begüm bir okulda Türkçe öğretmeniydi. 3 yaşında da bir kızı vardı, Ece. Hayatının ecesi… Akşamları kızı ile ilgileniyordu ve çeşit çeşit oyunlar oynarken saati fark etmeyip geceleri geç yatıyordu. Aklına ne gelirse, Ece’nin yüzündeki tek bir gülücük için yapıyordu. Ona lame, dore, pembe ayakkabılar ve çeşit çeşit giysiler alıyordu. Büyüyordu Ece. Her çocuk gibi. Bir giydiği ikinci kez giyemeyecek kadar hızlı büyüyordu. Her çocuk gibi. Ama olsun, Ece gülümsüyordu. Her yeni kıyafet onun küçük yüzünü güldürüyordu ya, yeterdi Begüm’e. Begüm'ün ilk çocuğu olduğu için ona yaptığı alışverişler aldığı oyuncaklar gözüne fazla gelmiyordu. Evin içindeki bir dolap komple oyuncak dolabıydı. Diğer dolapta ise sadece kıyafetleri ...

FARKI FARKETMEK

“Geç kaldım biraz kusura bakma olur mu?” dedi nefes nefese kalan Meryem arkadaşına. Zor zahmet yetişmişti. Çocuğu doyur, giydir, evde kalanlara yemek hazırla, kendin hazırlan ancak bu saat olmuştu. Arkadaşlar arası bir buluşma organizasyonu vardı ve şehir merkezinin dışındaydı. Arkadaşı onu alabileceğini söylediğinde işlerini organize etmeye başlamıştı. Başlamıştı başlamasına ama istemsiz bir yavaşlığı vardı küçüklüğünden beri. Ablasıyla aynı anda yan yana yola çıkarlar ama nasılsa hep geride kalan Meryem olurdu. Ablası geriden gelse bile ona yetişir hatta hiç kendini zorlamadan geçerdi. Ablası sanki annesinin karnında öğrenmiş gibi bisiklete binmeyi erken öğrenmişken Meryem’in ise bisikleti öğrenmesi 6. sınıfı bulmuştu. Ablası kendini gösteren kıyafetler tercih ederken Meryem rahatlıktan yana olmuştu hep. Okulda ablası ve Meryem’in yaşları yakın olduğu için aynı sınıfa vermişti anne, babası. Yan yana oturmaları için çok ısrar etseler de Meryem arka sıraları...

KİM KİMDİR

Defterine bir soru işareti çizdi. Sonra onun üzerinden tekrar geçti sonra etrafını tekrar kontörler yaptı. Kontörlerin içlerini boyadı. Arada bir başını eğip baktı. Biraz daha düzeltti. Biraz daha ovalleştirdi. Böylelikle soru işareti ilk çizdiğinden daha büyük hale geldi. Çocuk zihninde, kocaman, merak balonları vardı. Doğruyu kendisi de bilmiyordu ama merak ediyordu ve merak aslında onun zihninde değil kalbindeydi. “Neden?” diye sordu. “Neden incir ağacının kökü de incir kokar? Yaprağı ve dalı da incir kokar neden?” Koşarak bahçeye çıktı. Bir asma yaprağı koparıp kokladı. Kokusu üzümden ziyade, koruğu andırıyordu. Sonra bir elma yaprağına uzandı. Ama elma ağacı daha hassastı. Yaprağı ile birlikte dalını da bıraktı. Yaprak elmanın en ham haline benziyordu ama ucundaki kahverengi kabuklu dalın kokusu neredeyse elmayı özletiyordu. Hemen ardından limon yaprağı kopardı. Gülümsedi. Çünkü limon yaprağı da biraz acımsı bir farkla limon kokuyordu. Yaprak meyveyi andırıyor, ...

KİM ESİR KİM ÖZGÜR

Şimdi ben bir kalemin ucunda... Sen ise silahın... Ben zalim in kahve kokusuyla... Sen ise sevdiğinin kan kokusunda... Ben bir ülkede herkese yabancı... Sen ise tüm dünyanın kalbi, sesi… Senin o güzel gülümsemen bana umut kardeşim. Bu esaretten çıkabilmek için ümit... Senin o kadar acıya rağmen dik duruşun kalbime ferahlık kardeşim. Tüm vedalarına rağmen şükrün, sabrın bana güç... Senin verdiğin tepkilerle, o güzel kalbindekiler açığa çıkıyor… Ruhun, bedenin özgürleşiyor… Ben de verdiğim tepkilerle senin gibi olmayı hak etmeye çalışıyorum kardeşim. Bunun dışında elimden bir şey gelmiyor, sadece izliyorum. Ruhum, bedenim esir düşüyor… Bu esaretten kurtulmak için çabalıyorum, Senin özgürlüğün bana ümit oldu kardeşim... O güzel eşsiz kalbini, Korkuna rağmen teslimiyette olan kalbini hissediyorum, Kalplerimiz bir kardeşim... Sana esir diyorlar, bana ise özgür … Oysa gerçekte kim daha esir? Kim daha özgür ...

Blogger tarafından desteklenmektedir