BİR KARAR VERDİM

Güneşin doğumunu izlerken defterine notlar almaya devam ediyordu. Bugün farklı bir gün olmalıydı… Her günden daha farklı bir gün… Her gün yeni kararlar alıp ertesi gün vazgeçmek istemiyordu. Bu sefer kararlı bir şekilde devam etmek istiyordu.

“Neden?” Sorunun cevabını buldukça defterine yazıyordu. “Neden iyi bir insan olmalıyım ve neden bugün kendimde hoşuma gitmeyen davranışlarımı daha iyisiyle değiştirmeliyim?”

Bu aşamaya gelmek pek de kolay olmamıştı. Çünkü insan dış dünyayı suçlamakta ve hatayı bir başkasında bulmakta çok daha iyiydi. Zor olan ise o soruları kendine sormak ve köklü değişikliğe kendinden başlamaktı.

Üniversite yılları geçmiş, yaptığı stajlar bitmiş, profesyonel iş hayatı çoktan başlamıştı. Hatırı sayılır bir yerde, iyi de bir pozisyonda, hayalini kurduğu bir işte çalışıyordu. Belki birincilikle bitirmedi üniversitesini ama geride kalanlardan da olmamıştı. Birçok insanın görmek için can attığı, belki uzun zamandır hayallerini kurduğu ülkeleri gezmiş, bazılarında kısa dönem yaşama imkanı da bulmuştu.

Bu imkanı oluşturan yine kendi çabası ve hayatın o çabayı karşılıksız bırakmayışıydı. Ama onu tatmin etmeyen, bulunduğu noktayı yetersiz görmesine sebep olan bir şey vardı.

O da şu an ne yaptığıydı. Şu an, iş yerinde, yemek yerken, ailesiyle vakit geçirirken… “Sadece en özel anlarda ya da bir toplulukta değil, bulunduğum her yerde ve her anda kendi davranışlarımdan tatmin olmam gerekiyor.” diye düşündü.

Çünkü kendisinde hoşlanmadığı pek çok özelliği vardı. 

İnsanlara hızlı tepkiselleşebiliyordu. 

Herhangi birinin yaptığı bir yorum onun gerginliğini hızlı yükseltiyor, zıddında da hızlı bir şekilde o ateşi sönüveriyordu.

Bununla beraber bir başkasından onay almak onun için çok önemliydi. Onay almadığında motivasyonu çok hızlı düşüyordu. Eğer iş yerinde yaptığı proje alkış almazsa, annesi evde “İyi ki varsın!” demezse yaptıkları boşa gidiyormuş gibi hissediyordu.

“Peki insan neden bir başkasının tepkilerinden bu kadar etkilenir?” diye düşündü. Beklentisinin doğru yerde olmadığını çoktan anlamıştı ama bu davranışını değiştirmekle ilgili motivasyonu pek de yüksek değildi.

“İnsanın motivasyonu nasıl yükselir?” diye sordu. Neyi neden yaptığını çok iyi bildiğinde, bir şeyi yapabilmekle ilgili nedenleri fazla olduğunda iç motivasyonu daha yüksek ve etrafından daha az etkilenen bir insan olabilirdi. Bu da daha uzun yol gidebilmesini sağlayacak, başladığı işi yarı yolda bırakmasını engelleyecekti.

Yeni bilgiler öğrenmeyi, kendini geliştirmeyi severdi ama bu sadece yeni bir bilgi öğrenmek olarak kaldığında, öğrendiğini uygulamadığında uzun vadede anlamlı değildi.

Gün yavaşça doğmaya başlamış, gökyüzü turuncuya boyanmıştı.

“Artık…” dedi, “Artık yaşayıcı olmak istiyorum.”

“Neyi?”… “Beni dünümden daha iyi yapacak, öğrendiğim bu bilgileri…”

“Artık kendi sebeplerime odaklanmak ve ortaya ne koyduğumla ilgilenmek istiyorum. Aldığım karşılıkla değil…”

İnsanın aldığı sonuç kendi oluşturduğu sebeplerle ilgilidir. Ancak kendi sebeplerine odaklanan insanlar o yetersizlik duygusuyla baş edebilir. Çünkü odaklandığı tek şey kendi dönüşümü ve daha “iyi” olabilmesidir. O zaman duyduğum “İyi ki varsın!”, “Çok iyi iş çıkardın!” yorumları pek de etkileyici olmayabilir. Çıktığım yol daha uzun bir solukla ve keyifle gidilebilir…

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, Kim Kimdir, İlişkilerde Ustalık, Başarı Psikolojisi, Yahya Hamurcu