ROLLER ve KİMLİKLER

 

Yüzünü ekşitti, yatağın üzerine oturdu. Elindeki toz bezini yere fırlattı. Kendi seçiminden pişman olup olmadığını anlamaya çalıştı. Hayali, başarı ile yönetebileceği küçük bir hayattı. Ama çok zorlanıyordu. Bir türlü yetemiyor sürekli kendini eksik hissediyordu. Neden keyifle yönetebileceği ve mutlu ve başarılı olabileceğine inandığı bir stilde, yetersiz kalıyordu?

Cansu dört yıllık evli, 2 çocuk annesi bir ev hanımıydı. Mesleği mühendislik olan Cansu yıllarca hep aynı şeyi söylemişti…

"Bir evleneyim hayatta çalışmam. Hemen anne olurum. Kendi evimde patron baskısı olmadan, erken kalkma derdi olmadan yaşarım. Tam bir ev hanımı olacağım. Ben bu hayata bunun için gelmişim. Ne kadar keyiflidir çalışmamak..."

 Hakikaten evlendikten kısa bir süre sonra Cansu işi bırakmış ve evinin hanımı olmaya karar vermişti.

Çok geçmeden Cansu yine şikâyet etmeye başladı. Evet sabah kalktığı saate kimse karışmıyordu belki ama erken kalkmayınca da ev işleri bitmiyordu. Yapmayınca ev çok çabuk dağılıyor, kirleniyordu. Evi ile meşgul olmaktan de pek keyif almıyordu. Yapsa acı çekiyor yapmasa hiç olmuyordu. 

Kendisi için bir rol seçmişti bu hayatta. O seçimi de onu başka rollere götürdü. Ev hanımı rolü vardı. Anne rolü ve eş rolü vardı. Hatta birilerinin arkadaşı, okulda veli ve ebeveynlerinin çocuğuydu. Hangi rolün hakkını verebildi?

İnsan bir role nasıl bürünür?

Cansu evinin işini yapıyordu ilgileniyordu, bu iyi bir ev hanımı olmak için yeterli miydi? Yoksa detayda o rolün kolay ve zor tüm bedellerini idrak etmek ve kabul etmek mi gerekirdi?

Bir evin hanımı olmak aslında sadece her gün toz alıp ev süpürmekten ibaret değildi. Yönetilecek giderler vardı. Gözetilecek ve önceliklerine göre ayırt edilecek ihtiyaçlar vardı.

Bir evin hanımı olmak aslında bir şirketin çalışanı olmaktan daha büyük sorumluluktu.

Çünkü evin yönetimi tüm ev ekonomisinin gelir gider dengesinin, ihtiyaçlar ve önceliklerin planlanması ve uygulanmasını içeriyordu. Her aile üyesi bambaşka bir insandı ve ihtiyaçları da bambaşkaydı.

Ama insan bazen evde yaşamak ile ev hanımı olmayı karıştırabiliyordu. Sanki her sabah uzun süren uyku saati sonrası biraz ev işinden ibaretti hayat…

Bu hayatta roller dağıtılır mı yoksa insan rolü kendi mi kapar?

İnsan ne zaman hakkı ile iş insanı olur?

İnsan ne zaman iyi öğretmen olur?

Bir dükkân açtığında esnaf olmuş olur mu?

Veya çocuk doğurduğunda, anne?

İnsan bir imza atınca hakikaten birbirine eş olabiliyor mu?

Yemek yapan, çocuk bakan, temizlik yapan her kadın ev hanımı mı?

Bu hayatta roller vardır...

Her insan seçimlerinin sonucunu ve bedellerinin karşılığını yaşar. Ve bir rolü seçtiğinde hakkıyla yaptığında işaretleri gelmeye başlar. Hayat beğendiği zaman soyut ve somut karşılık verir. Ve insan kendini mutlu ve başarılı hissetmeye başlar.

Peki bir rolün kendisinde olduğunun kanaatine nasıl varılır?

İnsan başkalarının ona verdiği ünvanı, aldığı rol zannedebiliyordu. Filmlerde baş rol kime verilir?

O rolü en iyi oynayabilecek, o kimliğe bürünebilecek olana. Karakter gerçekmiş gibi hissedebilecek olana. Sanki kendisiymiş gibi onu sevip onun lehine olana.

Şayet kötü bir karakteri oynuyorsa, o karakter için sosyal medyada linçlenmeyi göze alabilecek olana. Avantajını da dezavantajına da kabul edene verilir.

Yani aslında o rolün bedelini de sevene verilir...

Hayatın içindeki rollerimizde durum farklı mı?

Çocuğun ‘’annecim’’ diye koşmasını sever insan, ama gece ağlamalarını da sevebildi mi?

‘’Müdürüm’’ diyerek etrafında dönmelerini sever ama çalışanların problemlerini çözerken de keyif alabildi mi?

Evi temizlemek ona zulmü geliyor yoksa keyifli mi geliyor? Bir problem çözüldüğünde onların mutluluğundan keyif alabiliyor mu?

Bu hayatta hangi rolü kapmak istiyorsa mutlaka onun bedelinden de keyif alıp, o işi yaparken avantajı ve dezavantajıyla karşılaştığında tebessümlü olabiliyorsa rol onun elindedir.

İşte o zaman,

Anne, müdür, çalışan, eş, öğretmen, doktor, usta, o rol neyse ödenen bedel kabul olmuş demektir. Çünkü artık o kişiye rolü sevdirilmiştir. O yaşam stilinden keyif alır ve keyif verir hale gelmiştir.

O insan rolü kapmıştır. İşte o zaman dolapta bir şey olmamasına rağmen bir anne üç farklı yemek çıkarabilir.

Hem de hiç zorlanmadan...

O zaman bir yönetici çözülmez denen bir probleme çözüm üretebilir hiç zorlanmadan...

Cansu eğildi, yere attığı toz bezini aldı. Güzel bir hayatı sağlıklı çocukları, iyi bir eşi vardı. Hayatın ucundan tutarak değil sımsıkı tutarak rolünün hakkını verecekti.