PROBLEMİN ADI HEDEFSİZLİK

 

Sıcaktan kıyafetlerinin üzerine yapıştığı bir gündü. Hastane tıklım tıklım, hastalar sabırsız, doktorlar telaşlıydı. Ama hep öyleydi işte. İnsanlar hastaneye gelmeyi sevmiyor, geldiklerinde de işleri hızla bitsin, önce onların işi görülsün istiyorlardı. Zeynep Doktor, kendini bu işe adamış derler ya; işte onlardan biriydi.

Öğlen olmuş, saatlerden beri kaç hasta bakmıştı bilmiyordu. Şu an bir nefes almaya ihtiyacı vardı. Soğuk bir ayran olsa diyerek kalktı ve yemekhaneye gitti.

Kendisi gibi doktor arkadaşlarının yanına çöktü. Ayranı elinde; onlarla biraz oturur kalkarım dedi.

Doktor arkadaşlarından biri,  Zeynep geldiğinde ona bir baş selamı verip konuşmasına devam etti. 

-        -   Ya, size de ilginç gelmiyor mu? İnsanları dinliyorum ama, bir önceki ile bir sonraki hasta arasında bir fark göremez oldum ben. Hepsinin derdi var. Burası Kadın Doğum. Vakalar da birbirine benziyor, bunun farkındayım. Gelenler çocuğum olsun, doğumum kolay olsun diyorlar. Yüzleri farklı ama anlattıkları neredeyse aynı.  

Zeynep de gülümsedi ve  düşünmeye başladı.

Dertleri vardı insanların. Kendilerini aşmış dertlerde mücadele ettiklerini anlatıyorlardı. Her zaman da kendi dertlerinin diğer dertlerden daha dinlenesi, daha çok ağzı açık bırakan türden olduğunu düşünüyorlardı.

-        -  A bilsen doktor hanım, benim derdim ne…

Onca insanı her gün dinleyince, insan benzerlikleri yakalayabiliyordu. Problemlerinin büyük, çözülemez olduğunu sanıyorlardı. Ve işte o noktada, problemi yaşamaya başlıyorlardı. O problemle yaşamaya başlıyorlardı. Problem, sorun haline dönüşüp, hayatlarını kuşatmaya başlıyordu.

Son hastasının 3 yıldan beri süregelen bir geliş gidişi vardı hastaneye. Görüşmedikleri doktor kalmamıştı.

-        -  Çocuğum olsun istiyorum.

Ama olmuyordu işte. 

Sorunu ortadan kalksın, onun da herkes gibi çocuğu olsun istiyordu. Ama olduramıyordu. Olmuyordu. Tüm zamanını kliniklerde, doktor randevularında geçirmişlerdi ama olmamıştı işte.

Evet Doktor arkadaşı doğru söylüyordu. Onlarca insan her gün çocuğum olsun diye geliyordu. Herkes gibi çocuğum olsun. Yaşamımız böyle devam etsin. Bizden öncekiler de, biz de, bizden sonrakilerde aynı problemi konuşsunlar. Bunlar ne güzel hayatlardı. Ama asıl mesele şuydu. Tüm insanlar, kendi de dahil, problem olmayan, sıradan her şeyin birbirine benzediği hayatlar istiyordu. Problem çıkarsa biri çözsün ve bitsin gitsindi. Problem istemiyorlardı.

Sonra ülkesinden, ailesinden, kendisinden neden şikayet ettiğini düşündü. Sıkışıp kalmış bir hayat yaşıyorlardı. Problemleri benzer, hayatları benzer olmuştu.

Tüm yapılan çıkan problemleri ortadan kaldırmaya çalışmaktan ibaret olmuştu. Ama bir dönüp bakıyorlardı, sanki hiç çözülmemiş gibi benzer başka sorunlar onları bekliyordu. Bambaşka problemleri olamıyordu. Ellerinde olan onlara yetiyor gibiydi sanki. Problemleri olmasın, ama ellerindeki imkanları, sağlıkları, gençlikleri de onlardan alınmasın diye zamanla mücadele ediyorlardı.

Ama hayat hiç durmadan yeni bir probleme uyandırıyordu onları. Sanki problemleri onları seçiyor gibiydi.

Aklına o söz geldi.

-        Problemini seçen, hedefini belirleyendir.

İşte ortak nokta buydu: Hedefsizlik…