Ana içeriğe atla

Deneyimsel Tasarım Öğretisi

Deneyimsel Tasarım Öğretisi ve Seminerleri Hakkında Paylaşımlar

Bu Blogda Ara

Deneyimsel Tasarım Öğretisi
Kim Kimdir?
İlişkide Ustalık
Başarı Psikolojisi

Deneyimsel Tasarım Öğretisi
Kim Kimdir?
İlişkide Ustalık
Başarı Psikolojisi

Deneyimsel Tasarım Öğretisi
Kim Kimdir?
İlişkide Ustalık
Başarı Psikolojisi

Şubat, 2025 tarihine ait yayınlar gösteriliyor

Tümünü göster

Kayıtlar

OLASILIKSIZ OLAN

tarih: Şubat 17, 2025

başarı psikolojisi +1 Deneyimsel Tasarım Öğretisi İlişkilerde Ustalık

başarı psikolojisi Deneyimsel Tasarım Öğretisi İlişkilerde Ustalık

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Diğer yayınlar

Deneyimsel Tasarım Öğretisi: Deneyimsel Tasarım Öğretisi (DTÖ) Resmi blog sayfasıdır.

Profili ziyaret edin

Arşiv

Nisan1
Mart5
Şubat1
Ocak4
Aralık4
Kasım1
Eylül3
Ağustos3
Temmuz1
Haziran3

Mayıs2
Nisan2
Mart3
Şubat4
Ocak2
Aralık8
Kasım7

Daha fazla göster Daha az göster

Etiketler

acı
adalet
aile
aşk
az
Az ile yetinmek
başarı
başarı psikolojisi
başarı psikolojisi
başarı psikolojisi

Daha fazla göster Daha az göster

Bizimle İletişime Geçin...

Ad

E-posta *

Mesaj *

Popüler Yayınlar

PROBLEM YOKSA PROBLEM VARDIR

Bazen hayatımızın arapsaçına döndüğünü düşünürüz… Hani ince zincirli birkaç kolye birbirine dolanır da açamazsın; düğümü çözemediğin için de sinirlenip bir kenara fırlatırsın ya işte öyle… Merve de hayatındaki tüm problemleri bir kenara fırlatıp atmak istiyordu. Bazen gece rüyasına giren biri ile konuşuyor, ona derdini anlatıyordu. ‘Onca krediye neden girdin?’ diyordu rüyasındaki kişi… ‘Çocuklarımın okulları, eşimin işi… Ben çekmesem zor durumda kalacaktık, başka bir seçeneğimiz yoktu!’ ‘Şimdi zor durumda değil misin, hem de kredi çekmiş olmana rağmen…’ Hep cevapsız kalıyordu bu soru karşılığında… Bir sorunu senelerce yaşamak… Ve bir hastalıktan kurtulmak istercesine o sorundan kurtulmaya çalışmak… Öyle bir halde olunca insan problemsiz bir hayatın peşinden koşar. Bir gölün kıyısında veya bir orman evinde hiçbir problemin kalmadığı, kuşların cıvıldadığı bir hayatı düşler, durur. Oysa problemsiz bir hayat var edilmedi. Ve yeryüzündeki tüm varlıklara problem bir armağan olara...

ROLLER ve KİMLİKLER

Yüzünü ekşitti, yatağın üzerine oturdu. Elindeki toz bezini yere fırlattı. Kendi seçiminden pişman olup olmadığını anlamaya çalıştı. Hayali, başarı ile yönetebileceği küçük bir hayattı. Ama çok zorlanıyordu. Bir türlü yetemiyor sürekli kendini eksik hissediyordu. Neden keyifle yönetebileceği ve mutlu ve başarılı olabileceğine inandığı bir stilde, yetersiz kalıyordu? Cansu dört yıllık evli, 2 çocuk annesi bir ev hanımıydı. Mesleği mühendislik olan Cansu yıllarca hep aynı şeyi söylemişti… "Bir evleneyim hayatta çalışmam. Hemen anne olurum. Kendi evimde patron baskısı olmadan, erken kalkma derdi olmadan yaşarım. Tam bir ev hanımı olacağım. Ben bu hayata bunun için gelmişim. Ne kadar keyiflidir çalışmamak..." Hakikaten evlendikten kısa bir süre sonra Cansu işi bırakmış ve evinin hanımı olmaya karar vermişti. Çok geçmeden Cansu yine şikâyet etmeye başladı. Evet sabah kalktığı saate kimse karışmıyordu belki ama erken kalkmayınca da ev işleri bitmiyordu. Yapmayınca ev...

DUVAR

İnsan ilk ana rahminin duvarına tutunur, Hayat boyu sürecek bir mücadelenin işareti gibi… Evim dediği bir d ö rt duvar ister insan… Nereye giderse gitsin, kendisine referans edineceği, Geri d ö ndüğünde kendinden izleri bulabileceği… Hani rahat ettiği yerde kıyası, “ evim gibi”… Bir adaya düşse tek başına, akşamında arandığı şey bir duvar… Hiç değ ilse s ırtını yaslayabileceği… “ Uyum g ö sterdiği her süreç içinde d ö nüşüm içine girer insan, Dünkü ile bugünkü hali arasında bir fark olur, bir tuğla koymuş olur.” Çok tuğlası var ama bir duvar ö rememişse insan… Birleşmemiş tuğlalardan duvar olmaz, Harçsız duvar, yük kaldırmaz, Temelsiz duvardan ev olmaz… D ö rt duvar ister insan, “ evim” dediği… Mahremini, güvenliğini, birikimlerini, ilişkilerini yerleştirdiği… Ev denince insanlığın ortak kıble edindiği de gelir akla Dünyanın neresinde olursa olsun yüzlerin ona çevrildiği, Ziyaretine gidilip ilk g ö rüldüğünde yaşanan “ eve d ö nüş” hissi O duvarlara dokunabi...

BİR KARAR VERDİM

Güneşin doğumunu izlerken defterine notlar almaya devam ediyordu. Bugün farklı bir gün olmalıydı… Her günden daha farklı bir gün… Her gün yeni karar lar alıp ertesi gün vazgeçmek istemiyordu. Bu sefer kararlı bir şekilde devam etmek istiyordu. “Neden?” Sorunun cevabını buldukça defterine yazıyordu. “Neden iyi bir insan olmalıyım ve neden bugün kendimde hoşuma gitmeyen davranışlarımı daha iyisiyle değiştirmeliyim?” Bu aşamaya gelmek pek de kolay olmamıştı. Çünkü insan dış dünyayı suçlamakta ve hatayı bir başkasında bulmakta çok daha iyiydi. Zor olan ise o soruları kendine sormak ve köklü değişikliğe kendinden başlamaktı. Üniversite yılları geçmiş, yaptığı stajlar bitmiş, profesyonel iş hayatı çoktan başlamıştı. Hatırı sayılır bir yerde, iyi de bir pozisyonda, hayalini kurduğu bir işte çalışıyordu. Belki birincilikle bitirmedi üniversitesini ama geride kalanlardan da olmamıştı. Birçok insanın görmek için can attığı, belki uzun zamandır hayallerini kurduğu ülkeleri gezmiş, bazılarında...

SEVEN SEVDİĞİNİ NEDEN SEVER

Seven sevdiğini neden sever? "Onun ki kocaysa bizim ki ne? Adam hatunun etrafı nda pervane … Ağzından çıkacak küçük bir kelimeye, bir isteğe bakıyor. Baksan ç ok ö yle aşk s ö zcükleri havada uçuşmuyor ama... Nasıl yapıyor anlamadım eşi hatundaki en ufacık bir farklılığı fark ediyor... Ve problem neyse çözmeye çalışıyor. Bazı kadınlar ç ok şanslı ! " O şanslı kadının ismi Derya’ydı. Ger ç ekten de e şi Yunus etrafı nda pervane ydi. Derya'ya danışmadan, onun fikrini almadan bir iş yapmazdı. Çok dikkat çeken bir detay vardı ve diğerlerini çokça etkileyen…O da Yunus’un bütün bunları isteyerek, yüzünde bir keyifle yapmasıydı. Çevresi Derya'ya her fırsatta "Sen ç ok şanslı bir kadınsın. Seni bu kadar çok seven bir eşin var" derdi... İlişkilerde insanın en çok merak ettiği şeylerden biri, neden bazı insanların çok sevildiğidir. İlk bakışta çok sevilesi görünmedikleri halde hem de… :) İşte özellikle kadınlar tarafından cevabı merak edilen bu soru, g...

YENİLMEZLER

Kuddüs’ün uyanışı başka hiçbir yere benzemez derlerdi. Ama bunu söyleyenlerin gözlerini Gazze’ye çevirmek isterdi. İki mavinin, denizle gökyüzünün belirsiz bir çizgiyle birleştiği yerde güneş batardı. Oysa tam tersi yönde, kahverengiden açık yeşil fışkıran zeytin ağaçlarının arasından doğardı. Işıltılı ağaçlardı. Yaprakların tonu ve arkasındaki yeşilin tonu farklıydı. Biri diğerinden daha beyazdı. Ve güneş yapraklara dokunduğunda ağaçlarda kıpırdardı. Denizin içindeki narin balıkları hatırlatırdı. Gazze, öyle güzel öyle canlı öyle hayattaydı. Can sıkıntısı başına belaydı. Beklemekten yorulmuş birazda susamıştı. Ağzına bir sakız attı. Tüfeğin dürbününden etrafı kolaçan etti. Avcı için avın tam vaktiydi. Birazdan ortaya çıkacaklardı. Birazdan henüz ufuk çizgisinde ince bir kızıl, sarıya dönmeden önce silahının sesi duyulacaktı. Dikkat kesildi. Yıkılmış binaların arasında beliren ayaklar vardı. Ve ince fısıltılar. Sağ gözünü iyice dürbünün merceğine yaklaştırdı. Küçük a...

HAYIRDA HAYIR VARDIR

Her dediğini yaptım, ne isterse verdim! Her lafıma bir itiraz bir itiraz… Anne kim, çocuk kim, iyice karşıtı bu evde! Şu ekrandan bir başını kaldırsan da gül yüzünü bir görsek… “Hadi yat artık sabah okula gideceksin!” Gece yatmaz, sabah kalkmaz, iyice zıvanadan çıktı bu çocuk. ‘Makarna, patates, et köfte. Bizimki başka hiçbir şey yemez teyzesi, ne yapayım, yeter ki aç kalmasın…’ Neden her dediğini yaptığım, her istediğini aldığım evladımla sorun yaşıyorum? Neden saçımı süpürge etmem hiçbir işe yaramıyor? Çocuğum neden tatminsiz? Neden mutsuz? Neden saygısız? “Ben nerede hata yapıyorum?” diyen ebeveynlerin dünyasına hoşgeldiniz! İnsan, yanlış istikamette ilerledikçe yaptığı hatalar kendi gözüne doğruymuş gibi görünür. Her dediğini yaptığı, her istediğini aldığı evladına aslında kötülük ettiğini fark edemez. İnsan daha çok verdikçe, daha çok yaptıkça, iyi bir ebeveyn olacağını sanır. Sanılanın aksine istediklerini vererek çocukları mutlu e...

PROBLEMİN ADI HEDEFSİZLİK

Sıcaktan kıyafetlerinin üzerine yapıştığı bir gündü. Hastane tıklım tıklım, hastalar sabırsız, doktorlar telaşlıydı. Ama hep öyleydi işte. İnsanlar hastaneye gelmeyi sevmiyor, geldiklerinde de işleri hızla bitsin, önce onların işi görülsün istiyorlardı. Zeynep Doktor, kendini bu işe adamış derler ya; işte onlardan biriydi. Öğlen olmuş, saatlerden beri kaç hasta bakmıştı bilmiyordu. Şu an bir nefes almaya ihtiyacı vardı. Soğuk bir ayran olsa diyerek kalktı ve yemekhaneye gitti. Kendisi gibi doktor arkadaşlarının yanına çöktü. Ayranı elinde; onlarla biraz oturur kalkarım dedi. Doktor arkadaşlarından biri, Zeynep geldiğinde ona bir baş selamı verip konuşmasına devam etti. - - Ya, size de ilginç gelmiyor mu? İnsanları dinliyorum ama, bir önceki ile bir sonraki hasta arasında bir fark göremez oldum ben. Hepsinin derdi var. Burası Kadın Doğum. Vakalar da birbirine benziyor, bunun farkındayım. Gelenler çocuğum olsun, doğumum...

KÜÇÜK AMA DÜZENLİ

Pazar sabahı cezvede köpüren kahvesini en sevdiği fincanına koyduktan sonra, balkona yöneldi. Sandalyesine sırtını yasladı, yüzünü sabah güneşine verdi ve mis gibi kokuyu içine çekerek, fincanın ucundan ufacık hüpletti. Artık sigara olmadan da kahvesinden zevk alabiliyordu. Bundan iki sene önce sorsalar ‘Sigarasız kahve mi içilirmiş? ‘ diye alay ederdi. Oysa şimdi, aynı konuyla ilgili bambaşka şeyler konuşabilirdi… Sahi ne olmuştu da, sigarayı bırakmaya karar vermişti? Ara ara bu soruya cevap ararken yakalıyordu kendini Ferhan. Mantıklı bir bağlantı bulmaya çalışıyordu kendi içinde. ‘’Günde düzenli olarak bir paket sigara içen, gideceği restoranları, kafeleri bile ona göre seçen, iş yerinde en az 4-5 defa sigara molası için üç kat merdiven inip çıkan ben, nasıl oldu da bu karar ı uygulayabilecek gücü kendimde bulabildim?’’ diye düşünüyordu. Onu sevdiği şeyden vazgeçiren güç neydi? Ferhan bunu düşünürken, tam zıddını da aklına getirdi. Seneler önce, yirmi altı yaşındayken, ...

ANALI KIZLI

Begüm sabah alarmın sesi ile uyandı. Okula yine geç kalmıştı. İlk alarmı duymamış belki yarım saat sonra bilmem kaçıncı ertelemenin sonunda uyanabilmişti. Apar topar hazırlanıp evden çıktı. Bu aralar sürekli uyanma problemi yaşayıp her yere gecikiyordu. Begüm bir okulda Türkçe öğretmeniydi. 3 yaşında da bir kızı vardı, Ece. Hayatının ecesi… Akşamları kızı ile ilgileniyordu ve çeşit çeşit oyunlar oynarken saati fark etmeyip geceleri geç yatıyordu. Aklına ne gelirse, Ece’nin yüzündeki tek bir gülücük için yapıyordu. Ona lame, dore, pembe ayakkabılar ve çeşit çeşit giysiler alıyordu. Büyüyordu Ece. Her çocuk gibi. Bir giydiği ikinci kez giyemeyecek kadar hızlı büyüyordu. Her çocuk gibi. Ama olsun, Ece gülümsüyordu. Her yeni kıyafet onun küçük yüzünü güldürüyordu ya, yeterdi Begüm’e. Begüm'ün ilk çocuğu olduğu için ona yaptığı alışverişler aldığı oyuncaklar gözüne fazla gelmiyordu. Evin içindeki bir dolap komple oyuncak dolabıydı. Diğer dolapta ise sadece kıyafetleri ...

Blogger tarafından desteklenmektedir