Ana içeriğe atla

Deneyimsel Tasarım Öğretisi

Deneyimsel Tasarım Öğretisi ve Seminerleri Hakkında Paylaşımlar

Bu Blogda Ara

Deneyimsel Tasarım Öğretisi
Kim Kimdir?
İlişkide Ustalık
Başarı Psikolojisi

Temmuz, 2024 tarihine ait yayınlar gösteriliyor

Tümünü göster

Kayıtlar

ANALI KIZLI

tarih: Temmuz 02, 2024

Deneyimsel Tasarım Öğretisi ilişkide ustalık merhamet mükemmellik taviz yetiştirme

+

Bağlantıyı al
Facebook
Twitter
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Diğer yayınlar

Deneyimsel Tasarım Öğretisi: Deneyimsel Tasarım Öğretisi (DTÖ) Resmi blog sayfasıdır.

Profili ziyaret edin

Arşiv

Eylül3
Ağustos3
Temmuz1
Haziran3
Mayıs2
Nisan2
Mart3
Şubat4
Ocak2
Aralık8

Kasım7

Daha fazla göster Daha az göster

Etiketler

acı
adalet
aile
az
Az ile yetinmek
başarı
başarı psikolojisi
başarı psikolojisi
başarı psikolojisi
başarıpsikolojisi

Daha fazla göster Daha az göster

Kötüye Kullanım Bildir

Bizimle İletişime Geçin...

Ad

E-posta *

Mesaj *

Popüler Yayınlar

BİR KARAR VERDİM

Güneşin doğumunu izlerken defterine notlar almaya devam ediyordu. Bugün farklı bir gün olmalıydı… Her günden daha farklı bir gün… Her gün yeni karar lar alıp ertesi gün vazgeçmek istemiyordu. Bu sefer kararlı bir şekilde devam etmek istiyordu. “Neden?” Sorunun cevabını buldukça defterine yazıyordu. “Neden iyi bir insan olmalıyım ve neden bugün kendimde hoşuma gitmeyen davranışlarımı daha iyisiyle değiştirmeliyim?” Bu aşamaya gelmek pek de kolay olmamıştı. Çünkü insan dış dünyayı suçlamakta ve hatayı bir başkasında bulmakta çok daha iyiydi. Zor olan ise o soruları kendine sormak ve köklü değişikliğe kendinden başlamaktı. Üniversite yılları geçmiş, yaptığı stajlar bitmiş, profesyonel iş hayatı çoktan başlamıştı. Hatırı sayılır bir yerde, iyi de bir pozisyonda, hayalini kurduğu bir işte çalışıyordu. Belki birincilikle bitirmedi üniversitesini ama geride kalanlardan da olmamıştı. Birçok insanın görmek için can attığı, belki uzun zamandır hayallerini kurduğu ülkeleri gezmiş, bazılarında kıs

BİR KALBE BİR SEVGİ SIĞAR

O’ndan dolayı seversin ya da O’ndan dolayı uzaklaşırsın. O öyle bir sevgi ki kalbini ısıtan, Yokluğunda seni donduran, Bir eşi daha olmayan. Ne anne sevgisi O’na benzer ne evlat sevgisi. Hiçbirini andırmayan, yalnızca O’na has olan. O’nun haricinde kimi koyarsan, Sen ısınmaya çalıştıkça seni yakacak, O öyle bir sevgi ki kalbini ısıtan. Bir kalbe “Bir” sevgi sığar. Sen kimi sığdırdın? Eşin, çocuğun, ailen, arkadaşın, işin, malın mülkün, kariyerin, arkadaşların, kazancın… Oysa ki sadece “Bir”ini sevebilirsin. Geri kalan her şeyi O’ndan dolayı seversin. O’nun sevdiğini seversin, O’nun sevmediğini sen de sevmezsin. O’nun hoşlandıklarından hoşlanırsın, O’nun hoşlanmadıklarından sen de hoşlanmazsın. Eğer O’nun yaklaştığına yaklaşamıyor, Ve O’nun uzaklaştığından uzaklaşmıyorsan, Nasıl kalbinde O olabilir ki? Öz sevginin kaynağı kim? Kim sana o kaynağı verebilir ki O’ndan başka, Kim sana o netliği verebilir ki kötüye karşı, Kim sana o samimiye

ZAMANI ARTTIRMANIN ÜÇ YOLU

“Kendime vakit ayırmam gerçekten mümkün mü?” “Onca sorumluluğuma rağmen mi?” “Kendi işlerimi vaktinde hallettim diyelim. Bir de çocuğum, eşim ve diğer sorumluluklarım var. Onları nasıl organize edebilirim ki?” Dediğinizi duyar gibiyiz. Evet, kendimize vakit ayırmamız elbette mümkün. Birbirinden farklı onlarca işi organize etmenin bir yöntemi var. Ve evet, sorumluluğumuzda olan diğer konuları da bir düzene oturtup hayatımızda birçok şeye yetişebiliriz. Peki nasıl? İnsan zamanının çok olmasını ister. Zaman arttıkça daha çok iş yapabileceğini, üzerine düşen sorumluluklara yetişebileceğini düşünür . “O kadar çok sorumluluğum var ki keşke izin günlerim daha fazla olsa!” “Eşim biraz yükümü alsa!” “Keşke benden bir tane daha olsa da diğer işlere de o koştursa.” diye düşünür. Ancak yanıldığımız bir nokta olabilir mi? Gerçekten zamanımın yetmemesi bunlarla ilgili midir? Eğer günü doğru planlayamıyor, zaman yönetiminin detaylarını bilmiyorsak, gün 48 saate

DUVAR

İnsan ilk ana rahminin duvarına tutunur, Hayat boyu sürecek bir mücadelenin işareti gibi… Evim dediği bir d ö rt duvar ister insan… Nereye giderse gitsin, kendisine referans edineceği, Geri d ö ndüğünde kendinden izleri bulabileceği… Hani rahat ettiği yerde kıyası, “ evim gibi”… Bir adaya düşse tek başına, akşamında arandığı şey bir duvar… Hiç değ ilse s ırtını yaslayabileceği… “ Uyum g ö sterdiği her süreç içinde d ö nüşüm içine girer insan, Dünkü ile bugünkü hali arasında bir fark olur, bir tuğla koymuş olur.” Çok tuğlası var ama bir duvar ö rememişse insan… Birleşmemiş tuğlalardan duvar olmaz, Harçsız duvar, yük kaldırmaz, Temelsiz duvardan ev olmaz… D ö rt duvar ister insan, “ evim” dediği… Mahremini, güvenliğini, birikimlerini, ilişkilerini yerleştirdiği… Ev denince insanlığın ortak kıble edindiği de gelir akla Dünyanın neresinde olursa olsun yüzlerin ona çevrildiği, Ziyaretine gidilip ilk g ö rüldüğünde yaşanan “ eve d ö nüş” hissi O duvarlara dokunabilmek için neler ver

PROBLEM YOKSA PROBLEM VARDIR

Bazen hayatımızın arapsaçına döndüğünü düşünürüz… Hani ince zincirli birkaç kolye birbirine dolanır da açamazsın; düğümü çözemediğin için de sinirlenip bir kenara fırlatırsın ya işte öyle… Merve de hayatındaki tüm problemleri bir kenara fırlatıp atmak istiyordu. Bazen gece rüyasına giren biri ile konuşuyor, ona derdini anlatıyordu. ‘Onca krediye neden girdin?’ diyordu rüyasındaki kişi… ‘Çocuklarımın okulları, eşimin işi… Ben çekmesem zor durumda kalacaktık, başka bir seçeneğimiz yoktu!’ ‘Şimdi zor durumda değil misin, hem de kredi çekmiş olmana rağmen…’ Hep cevapsız kalıyordu bu soru karşılığında… Bir sorunu senelerce yaşamak… Ve bir hastalıktan kurtulmak istercesine o sorundan kurtulmaya çalışmak… Öyle bir halde olunca insan problemsiz bir hayatın peşinden koşar. Bir gölün kıyısında veya bir orman evinde hiçbir problemin kalmadığı, kuşların cıvıldadığı bir hayatı düşler, durur. Oysa problemsiz bir hayat var edilmedi. Ve yeryüzündeki tüm varlıklara problem bir armağan olarak ve

KAPLUMBAĞA MIYIM

İnsanın egosu en iyisi olmak ister. Büyük oynamak, yaptığı hamle lerle en acayip olmak ister. Küçük hamle lerin onu bir yere götürmeyeceğine inanır. Peki gerçekten öyle midir? Hayat görüşü “Ben bir şey yaparsam olay olur, olmayacaksa hiç yapmam.”dı Berk’in. Yani "Ya hep, ya hiç"... Senelerden beri çalıştığı kurumsal firmadan yorulmuş, biraz para biriktirir biriktirmez de işinden ayrılmıştı. Aklında al-sat yapmak, ticaret e girmek vardı. Çevresinden hep “Bu işte çok para var.” diye duymuştu. O da hayallerinin peşinden gitmek istedi, bir cesaret başladı araştırmaya. Ama pabuç hayal ettiğinden pahalı çıktı. “Yok zormuş bu işler!. Büyük sermaye lazımmış ticaret için. Babadan destek olmayınca zor...” Daha birkaç haftada konuşmaları değişmeye başlamıştı bile. “Bendeki tazminatla ne yapabilirim ki?” diye düşünüyordu. Hep, büyük oynayıp büyük paralar kazandığını hayal ediyordu. Küçük başlama nın kıymetini henüz bilmiyordu. Hayat ise insana küçük başlayınca ilerleme hakkı veriy

SEVEN SEVDİĞİNİ NEDEN SEVER

Seven sevdiğini neden sever? "Onun ki kocaysa bizim ki ne? Adam hatunun etrafı nda pervane … Ağzından çıkacak küçük bir kelimeye, bir isteğe bakıyor. Baksan ç ok ö yle aşk s ö zcükleri havada uçuşmuyor ama... Nasıl yapıyor anlamadım eşi hatundaki en ufacık bir farklılığı fark ediyor... Ve problem neyse çözmeye çalışıyor. Bazı kadınlar ç ok şanslı ! " O şanslı kadının ismi Derya’ydı. Ger ç ekten de e şi Yunus etrafı nda pervane ydi. Derya'ya danışmadan, onun fikrini almadan bir iş yapmazdı. Çok dikkat çeken bir detay vardı ve diğerlerini çokça etkileyen…O da Yunus’un bütün bunları isteyerek, yüzünde bir keyifle yapmasıydı. Çevresi Derya'ya her fırsatta "Sen ç ok şanslı bir kadınsın. Seni bu kadar çok seven bir eşin var" derdi... İlişkilerde insanın en çok merak ettiği şeylerden biri, neden bazı insanların çok sevildiğidir. İlk bakışta çok sevilesi görünmedikleri halde hem de… :) İşte özellikle kadınlar tarafından cevabı merak edilen bu soru, ge

ROLLER ve KİMLİKLER

Yüzünü ekşitti, yatağın üzerine oturdu. Elindeki toz bezini yere fırlattı. Kendi seçiminden pişman olup olmadığını anlamaya çalıştı. Hayali, başarı ile yönetebileceği küçük bir hayattı. Ama çok zorlanıyordu. Bir türlü yetemiyor sürekli kendini eksik hissediyordu. Neden keyifle yönetebileceği ve mutlu ve başarılı olabileceğine inandığı bir stilde, yetersiz kalıyordu? Cansu dört yıllık evli, 2 çocuk annesi bir ev hanımıydı. Mesleği mühendislik olan Cansu yıllarca hep aynı şeyi söylemişti… "Bir evleneyim hayatta çalışmam. Hemen anne olurum. Kendi evimde patron baskısı olmadan, erken kalkma derdi olmadan yaşarım. Tam bir ev hanımı olacağım. Ben bu hayata bunun için gelmişim. Ne kadar keyiflidir çalışmamak..." Hakikaten evlendikten kısa bir süre sonra Cansu işi bırakmış ve evinin hanımı olmaya karar vermişti. Çok geçmeden Cansu yine şikâyet etmeye başladı. Evet sabah kalktığı saate kimse karışmıyordu belki ama erken kalkmayınca da ev işleri bitmiyordu. Yapmayınca ev

OLABİLECEĞİM KİŞİ

Birkaç gün önceydi. Bilmiyordu, Salı ya da Çarşamba olabilirdi. Elinde bir kitap vardı. Kitabın kapağının, konusunun, anlattıklarının, onun öğrendikleriyle hiç alakası yoktu. Kapağın içindeki yazı merakını uyandırdı. Şöyle yazıyordu: “ Başta her şey çok canlıydı. Ama zamanla tahmin edilebilir oldu. Bazı yanlarımı kaybettim ve olabileceğim kişiyi de…” İnsanların “Nedir?” sorusuna verdiği cevap aslında “Ne değildir?” sorusunun yanıtıydı. Bildiğini sandığı konularda çok farklı detayları algıladı. Sonunda da beklediğinden fazlasını aldı. Umduğu ile bulduğu arasındaki fark, gözle görülmese de çok açıktı. Tüm konsantrasyonu daha iyi, daha mutlu, daha başarılı olabilmek üzerineydi. Kendini daha iyi bir kişiye dönüştürebilmekti hedefi. Detayda da hep kendi vardı. Ama gördü ki, kendini iyileştirebilmek için başka hayatlara muhtaçtı. Bir tek “ben” ile daha iyi olmayı bırak, iyi bile olamıyordu insan. En büyük ve en temel ihtiyacını karşılamak için, eşine, çocuğuna, ebeveynlerine, ar

BU KAÇINCI HOBİN

—Bu kaçıncı hobi n? Daha geçenlerde elinde beş şişle çorap örüyordun. Şimdi de elinde boya var. Ne yapacaksın? Kumaş mı boyayacaksın resim mi yapacaksın? Ahşap mı boyayacaksın? —Tabii ki kumaş boyayacağım. Çok güzel bez çantalar, tişörtler gördüm, efsane duruyorlar. Ben de yapacağım kendime şöyle güzel desenli birkaç çanta —Tabii, tabii, yap sen. Ama merak ettim geçen ki çoraplar bitti mi? —Bitmek üzere, çok az işi kaldı. Bitirip giyeceğim kış bitmeden. —Hadi bakalım. Peki çoraptan önce de güzel işlemeli bir şeyler yaptığını hatırlıyorum. Onlar ne alemde? —Ay onları hiç sorma, işlemeye başladım, çok da güzel gidiyordu, onun da az işi kaldı ama kış geldi, yün çoraba ihtiyacım var, çok tatlı modeller var onlardan kendime bir çift yapayım dedim. Görsen bitince çok güzel bir işleme olacak. —Evet, inanıyorum, güzel işler çıkartıyorsun ama sanki her heves ettiğine el atıyorsun. Tamam beceriyorsun da. Biri bitmeden diğerine geçmek mantıklı mı sence? —İnan, söylediğini anlıyoru

Blogger tarafından desteklenmektedir