YENİLMEZLER

 

Kuddüs’ün uyanışı başka hiçbir yere benzemez derlerdi. 

Ama bunu söyleyenlerin gözlerini Gazze’ye çevirmek isterdi. İki mavinin, denizle gökyüzünün belirsiz bir çizgiyle birleştiği yerde güneş batardı. Oysa tam tersi yönde, kahverengiden açık yeşil fışkıran zeytin ağaçlarının arasından doğardı. Işıltılı ağaçlardı. Yaprakların tonu ve arkasındaki yeşilin tonu farklıydı. Biri diğerinden daha beyazdı. Ve güneş yapraklara dokunduğunda ağaçlarda kıpırdardı. Denizin içindeki narin balıkları hatırlatırdı. 

Gazze, öyle güzel öyle canlı öyle hayattaydı.

Can sıkıntısı başına belaydı. Beklemekten yorulmuş birazda susamıştı. Ağzına bir sakız attı. Tüfeğin dürbününden etrafı kolaçan etti. Avcı için avın tam vaktiydi. Birazdan ortaya çıkacaklardı. Birazdan henüz ufuk çizgisinde ince bir kızıl, sarıya dönmeden önce silahının sesi duyulacaktı.

Dikkat kesildi. Yıkılmış binaların arasında beliren ayaklar vardı. Ve ince fısıltılar. Sağ gözünü iyice dürbünün merceğine yaklaştırdı. Küçük ayaklar, büyük ayaklar. Çorapsız, terlikleri yırtık, çorapların bazısının uçları olmayan, parmakları dışarı fırlamış ya da çıplak ayaklar. Cesurca yürüyorlardı. Bu cesaret nereden geliyordu? Bedenlerini eğip yıkıntıların arasına saklıyorlardı. Kendilerince tedbir alıyorlardı. Şu anda güneş doğmaya yüz tutmuşken toplanıp dua etmeye hazırlanıyorlardı. Başlarının üzerinde bir keskin nişancı olduğunun farkındalar mıydı?

Tek avantajı mesafeydi. İki merceğin becerebildiği kadar yakın ama onlara yakalanmayacak kadar uzaktan bakıyordu.

İki gündür bekliyordu. Ortaya ilk çıkan kişiyi yaşı kaç olursa olsun yok edecekti. Ne diye bir anda buhar olup yok olmuyorlardı ki.. Vaat edilen topraklarını istiyorlardı sadece. Bu çok bir şey değildi. Sadece haklarını alacaklar ve böcekleri evlerinden uzaklaştıran insanlar gibi onlarda yepyeni bir hayat kuracaklardı. Onlar çiçek diğer bütün insanlar zaten böcek değil miydi?

Yarım saat daha geçti. Sakızın nane tadı bitip sanki zehirli bir acı tada dönüştü. Kalbindeki koca nefret yeterince işkence ediyordu. Kıskançlık yutkunmasını zorlaştırdı. Nefreti, korkudan mı yoksa kıskançlıktan mıydı? Belki de hepsi aynı ailenin çocuklarıydı. Öfke, nefret, kıskançlık, haset, kötü bir soyun duygularıydı. Hepsi onda vardı. Bu yetmezmiş gibi bir de pis bir sakızla iyice huysuzlandı.

Tam gözünü dürbünden uzaklaştıracaktı ki, ortaya çıktı. Sökülmüş mavi kazağı, dizleri yırtık pantolonu ve koca gülümsemesiyle bir çocuk. Belli ki saçını yeni kesmişlerdi. Alnının köşesinde yara izi vardı. Ve yeşil gözlerinden mutluluk aktı. Sonra bir de bordo kazaklı çocuk geldi. Mavi kazaklı çocuğun elinden tuttu. Sadece bir yaş büyükmüş gibi görünüyordu. Tabi bir de adidas eşofman giymiş başka bir çocuk daha geldi. Yanlardaki beyaz şeritler tozdan iyice grileşmişti. Eğlenerek koşuyorlardı. Oyun oynuyorlar ve daha çok neşeleniyorlardı. Bir yetişkin sesi geldi ‘’ gelin canlarım, gelin benim bir tanelerim, habbim gelin’’ diyordu. Çocukları yeniden yıkıntıların arasına, dar da olsa korunaklı yere çağırıyordu. Çocuklar sevinçle sese doğru yöneldi. Tam arkalarında tetikte bir parmak olduğunu anlamışlar mıydı?

Yoksa hiç umursamamışlar mıydı?

Şu sefil hayatlarının içinde hala mutlular, hala birbirlerine sevgi ile sesleniyorlardı. Birbirini tanımayan insanlar birbirinin ebeveyni oluyordu. Yetişkinler çocukları bırakmıyordu evet. Ama çocuklar da çocukları bırakmıyordu. Vurulup yere düşene kadar, el ele tutuşuyorlardı.
Bu nasıl bir ruh haliydi? Tüm dünya anlamakta zorlanıyordu.
İtiraf etti, isteyerek değil, istemeyerek…

Evlerini yıktık.

Çocukları öldürdük.

Anneleri babaları öldürüldük.

Ve hala

Seviyor, seviliyor, neşeleniyor, evleniyor, çocuk doğuruyorlardı. Mermi sesleri sinek vızıltısı gibi geldi çoğuna. Nefret etmediler, sadece hüzünlendiler.

Hiç gevşemediler.

Peki bu gücü nereden aldılar?

Hiç yılmadılar.

Yorulsalar da yıkılmadılar.

Naneli ferah bir sakız ağzında zehir olurken , onlar çamurlu sudan lezzet aldılar.
Sadece seyretti. Tüfek omzunda, parmağı tetikteydi.
Canlarını inançlarına feda etmeye hazır bir topluluğu nasıl yeneceklerdi?
Keşke toz olup, yok olup, defolup gitselerdi.

Başka imkânı yoktu.
Çünkü onlar yenilmezlerdi.