ZOR MU GERÇEKTEN

 

Hüseyin, patronun yeni getirdiği marulları kasaya yerleştirirken  "İnsanlarla uğraşmak çok zor" diye mırıldandı. Kasada bekleyen kırk yaşlarında bir müşteri, Hüseyin’in söylediklerini duymuş olacak ki, o da aynı cümleyi tekrarladı, gülümseyerek. “Haklısın kardeşim insanlarla uğraşmak çok zor.’’

Ve ödemesini yaparken devam etti. ‘’Bak, senelerce büyük şirketlerde çalıştım, ter döktüm ama dönüp baktığımda anlıyorum ki insanlarla uğraşmak,  işin kendisinden daha çok yormuş beni. Fiziksel olarak yorulmak beni çok etkilemedi.  Ama iş yerindeki insanlar, yöneticiler, müşterilerle olan ilişkiler… Bunlar beni o kadar hırpaladı ki, çalışma enerjim yerinde ama sırf bu insanlar yüzünden iş hayatına dönmeye cesaretim yok.’’

Müşteri, para üstünü cüzdanına yerleştirdi ve “Haydi kolay gelsin’’ diyerek manavdan çıktı.
Kulağım adamın söylediklerinde olduğu için alışverişi biraz ağırdan almıştım. O konuşurken kendi iş hayatım gözümde canlanmıştı. Çalıştığım şirketlerde yaşadığım gerginlikleri ve problemleri hatırladım. “Evet, insanlarla uğraşmak ne kadar da zordu.” diye geçirdim içimden…

Fakat bu konuda herkesin aynı fikirde olması beni bir anda şüpheye düşürdü.   Herkes kendisi dışındaki insanların zor olduğunu düşünüyorsa, huzurlu bir ortamda çalışmak ne kadar mümkün olabilirdi ki?  Bu yaklaşımın insanları birbirinden uzaklaştırdığını fark ettim. Ben kimlerle çalışmakta zorluk çektiysem, aslında onlar da benimle ilgili aynı duyguyu taşımış olabilir miydi?  O insanlar beni ne kadar yorduysa, ben de onları benzer şekilde yormuş olabilir miydim?

Mesela ofise her gün 10 dakika gecikmek, benim için geç kalmak sayılmazdı. Bu sebeple öğle molalarından dönüşlerim de 15-20 dakika rötarlı olurdu. Müdürümün bir kez bile geciktiğini görmemiş olan ben, onu bu konuda bayağı zorlamış olmalıydım.

İş hayatım boyunca, eğlenceli, muhabbetli insanların iyi çalışma arkadaşları olduğuna inanmış, daha donuk tiplerle çalışırken daralmıştım. Oysa bilmeden ben de onları zorlamıştım. Benden daha düzenli, daha ciddi, sessiz, daha yavaş olanları anlamaya, onlara uyum sağlamaya çalışmak yerine, uzağıma itmiştim.

Şimdi anlıyorum ki, her insanın farklı özellikleri var aslında.  Farklı çalışma stilleri,  farklı tercihleri, farklı iletişim stilleri var.  Bir iş yerinde birbirimize benzemek zorunda değiliz ama ortak bir uyumu yakalamak zorundayız. Aslında hayatı zorlaştıran ve bizi birbirimizden uzaklaştıran şey, farklı özelliklerimiz değil,  farkların sebeplerini bilmiyor oluşumuz. Kendimize benzeyen insanlarla rahat ettiğimiz için, bizden farklı yapıların,  hayatımıza kattığı avantajları, zenginlikleri göremiyor oluşumuz.

Oysa yeryüzünde farklı yaratılış özellikleri, farklı huylar,  başıboş bırakılmadı. Her bir farklılık, diğerinin eksiğini tamamlayacak şekilde tasarlandı.  Dahası,  hem iletişimde, hem de ilişkilerde insanın zorlandığı yerlere,  şifası yerleştirildi. Ne garip değil mi? İnsanın hayatına verilen farklı kişiler, aslında kendi iletişim kalitesini artırabilmesi içindi

O halde kendini ve çevreni yeniden tanımak için beklemeye gerek var mı?