OLABİLECEĞİM KİŞİ

 

Birkaç gün önceydi. Bilmiyordu, Salı ya da Çarşamba olabilirdi. Elinde bir kitap vardı. Kitabın kapağının, konusunun, anlattıklarının, onun öğrendikleriyle hiç alakası yoktu. Kapağın içindeki yazı merakını uyandırdı. Şöyle yazıyordu: “Başta her şey çok canlıydı. Ama zamanla tahmin edilebilir oldu. Bazı yanlarımı kaybettim ve olabileceğim kişiyi de…”  İnsanların “Nedir?” sorusuna verdiği cevap aslında     “Ne değildir?” sorusunun yanıtıydı. Bildiğini sandığı konularda çok farklı detayları algıladı. Sonunda da  beklediğinden fazlasını aldı. Umduğu ile bulduğu arasındaki fark, gözle görülmese de çok açıktı.

Tüm konsantrasyonu daha iyi, daha mutlu, daha başarılı olabilmek üzerineydi. Kendini daha iyi bir kişiye dönüştürebilmekti hedefi. Detayda da hep kendi vardı. Ama gördü ki, kendini iyileştirebilmek için başka hayatlara muhtaçtı. Bir tek “ben” ile daha iyi olmayı bırak, iyi bile olamıyordu insan. En büyük ve en temel ihtiyacını karşılamak için, eşine, çocuğuna, ebeveynlerine, arkadaşlarına, saksıdaki çiçeğe, yoldaki kediye, gökteki kuşa, topraktaki yeşile ihtiyacı vardı. Kimse bunların ve daha fazlasının ihtiyacını karşılamadan iyi olamıyordu. Daha iyi olabilmek için, bir de onların iyi olmasına sebep olması gerekiyordu. Bunun için de kendisi doğru ve güzel bir ilişkiler zinciri oluşturmalıydı.

Başta her şey çok canlıydı. Ama zamanla tahmin edilebilir oldu.

Onu ilk yakalayan cümle bu oldu. Eşlerin birbirleri ile olan iletişimi için kullanılıyordu ve kitapta olumsuz bir durumu açıklıyordu. Ama aslında olması gereken bir seviyeyi, olmaması gereken bir durummuş gibi anlatıyordu. “Nedir?”  ve “Ne değildir?”  yer değiştiriyordu.

Sanki ilişkiler bir heyecanla başlamalı ve zaman geçtikçe bu heyecan artmalıydı. Oysa hayatta insanlar kendi özlerinden verdikçe kendilerini de heyecanlarını da kaybederlerdi. “İlişkilerin sürekliliğinin olmaması bu başta duyulan heyecanı yitirmekten kaynaklanır.” diyordu.

İşin gerçeği böyle miydi?

Her ilişki dengede başlardı. Denge içerisinde ilerlerken, ilişkilerin kendine has dinamikleri vardı. Zihin soru cevapla çalıştığı için “Gerçekten böyle mi?” diye sorular sordu, test etmek istedi doğruluğunu.

Topraktan bir tohum çıkar. İnsan bunu görünce sevinir, heyecanlanır. Ona bebek muamelesi yapar. Onu besler, korur. Sonra o tohum büyür güçlenir ve insana fayda vermeye başlar. İnsan ise artık o ilk filizle ilgilendiği gibi ilgilenmez. Her ikisi de bilir artık birbirlerine fayda vereceklerini. Aralarında bir eminlik hissi vardır.

Bir bebek doğar. Anne baba ilk aylar, hatta ilk yıllar bebeğin verdiği her karşılığı dünyada bir ilkmiş gibi karşılar. Sevinç gözyaşları dökerler. Oysa çocuk sadece “anne” ya da “baba” demiştir. Sonra aynı çocuk yine aynı kelimeleri kullanır, “anne” “baba” der. Ama artık o sevinç gözyaşları yoktur. Her şey normalleşir. Sana anne dediğinde kalbinin titremesi geçer. Çocuk anne diye gelirken ya da anne çocuğun çağrısını dinlerken aralarında bir eminlik hissi vardır.

Ya da insanlar evlenir. Önceleri kaçamak bakışmalar, gülüşmeler olur. Sonra insanlar birbirlerini biraz daha yakından tanır. Neyi sevip neyi sevmediğini öğrenir. İlk baştaki birbirlerini anlamaya çalışma süreci biter. “Benim eşim bunu sever ya da sevmez.” demeye başlar. Yine aralarında eminlik hissi vardır.

Aslında başta her şeyin canlı olması her ilişkinin doğal bir sürecidir. Sonrasında tahmin edilir olması da bir ilişkinin kalitesini gösterir. Karşımızdaki kişi kimse onu tanıyoruzdur artık. O ya da biz, başka yollara gidip halimizi bozmadığımız sürece bu devam eder. Bu kıymeti az bilinen bir konfordur. Çünkü o ilişki neyse içinde bir denge, tutarlılık ve anlaşılabilirlik barındırır.

 

Bazı yanlarımı kaybettim ve olabileceğim kişiyi de…

Onu ikinci olarak etkileyen de bu cümleydi. Her insanın doğuştan getirdiği kendine has bazı özellikleri vardı ve daha iyi olabilmek için yaptığı seçimleri. Peki o bir ilişkinin içerisinde onu daha iyi yapacak seçimler mi yapıyordu? Yoksa onu dününden daha aşağıya çeken seçimler mi?

Olabileceği kişi kimdi de o şu anından acı duyuyordu?

Ne olmadığını biliyordu, ama ne olduğunu da biliyordu. Ne olup ne olmadığını bileni kim kandırabilirdi?

Şöyle düşündü, hayatında tüm iyi olmasını diledikleriyle bir on yıl geçirdi, şu on yıl boyunca daha iyi olmak için uğraşmasaydı ne olurdu? Hangi hataları yapardı? Hala heyecan peşinde koşarak nereye varırdı?

Zaman içerisinde daha çok yorulması, daha çok yıpranması önemli değildi. Geçmişe baktığında şu on yılı düşe kalka da olsa, zor da olsa büyük yanlışlar yapmaktan kurtularak geçirmişti.

Geri kaldı ömründen ya bir gün, ya bir on yıl daha.

Şimdi yeniden düşündü, o olabileceği hangi iyi kişiydi?