DİNLİYOR MUSUN

Siyah boyalı demir kapının kilidini açarak daha fazla ıslanmamak için hızlıca içeri girdi Derya. Islanmış kürklü kabanını kapının girişindeki askılığa astı. Elleri çok üşümüş, adeta buz kesmişti. 

“Bu şehrin kalabalığından bıktım, yağmurun bile tadı kalmadı artık!” diye söylendi. İş çıkış saatinde toplu ulaşım araçları insan seliydi. Üstelik son derece anlayışsızlardı. Daha içindeki insanlar inmeden dışarıdaki insanlar binmeye çalışıyordu.

Derya, işyerindeki haksızlıklara da sabretmekte zorlanıyordu. Konuşmayı ve dinlemeyi bilmeyen bir yöneticisi vardı. Bir de bitmeyen yüksek lisansı. Şikayet etmek istemiyordu, sadece paylaşmak istiyordu aslında ama sorunlarını paylaşacağı kimsesi yoktu. Morali çok bozuktu. Eve girince sessizce odasına geçecekti ki, babası içeriden seslendi:
-Derya sen mi geldin kızım? 

Salona doğru yönelerek selam vermek zorunda kalmıştı:
-Herkese iyi akşamlar, ben geldim.
-Hoş geldin güzel kızım ıslanmışsın, yağmura yakalandın değil mi? Üzerini değiştir gel bak, sıcak ıhlamur var. 
Derya odasına doğru giderken ablası Nergis de onunla birlikte geldi. 
- Neyin var Derya? Moralin bozuk gibi.
- Bir şeyim yok.
- Ben anlarım var bir şey. Anlat anlat hadi ne oldu?
- E biliyosun işte abla, iş güç.
- Yoo ben bir şey bilmiyorum çünkü anlatmıyorsun. 
- Ben mi anlatmıyorum yoksa sen mi dinlemiyorsun?
- Yoo dinliyorum ama sen anlatmıyorsun. 
- Bak ablacım, beni gerçekten dinleyen biri olsun istiyorum. Sen beni dinlemiyorsun. Dinlemediğin için de anlamıyorsun. Ben ne zaman sana bir şey anlatmak istesem dinlemeden yorum yapıyorsun. Kendi problemlerini anlatmaya başlıyorsun. Her zaman senin problemlerin daha önemli, daha büyük. Benden çok sen konuşuyorsun, benim de anlatasım gelmiyor.

Nergis böyle bir çıkış beklemiyordu. Şaşırmış ve biraz da bozulmuştu. 
- Demek öyle ha, anlatasın gelmiyor demek, peki anlatma sen bilirsin.
- Abla lütfen böyle davranma. İkimiz de çocuk değiliz. 
- Kırıldım açıkçası. Nasıl davranıyormuşum bakalım? Anlatasım gelmiyor da ne demek? Ben senin ablanım.
Son cümlesinde sesini biraz daha yükselterek odadan çıkıp gitti Nergis.
“Evet ablamsın ama maalesef ki doğru bir iletişim kuramıyoruz.” diyerek iç geçirdi Derya.
Ablası yine dinlememişti Derya’yı...
Gece saat 01.00 gibi Nergis de yatmak için odaya geldiğinde Derya’nın uyumadığını ve gözlerinin dolduğunu gördü.  Dayanamayıp yatağının kenarına oturdu.
- Sana sert davrandım Derya, odadan çıkıp gitmemeliydim kusura bakma.
- Abla bak, biz iki kardeşiz. Derdimizi birbirimizle paylaşacağız, herhangi bir konuda fikir alacağız ama önce gerçekten dinlemeyi öğrenmemiz gerekiyor. Bir şey paylaşmak istediğimde karşımdaki kişi beni dinlemiyorsa anlatasım gelmiyor. Bu sana özel değil, önemsenmediğimi hissediyorum. Ben derdimi anlatmaya çalışırken karşıdaki insan “Sussa da ben konuşsam!” diye bekliyorsa, araya girip kendi derdini anlatmaya çalışıyorsa, başka işlerle uğraşıyorsa ben kime ne anlatayım?  Bir dinleyenim yoksa…

Duymak dinlemek değildir.
“Dinlemek çok kıymetli abla. Hayatımızdaki insanların problemlerine çözüm üretemeyebiliriz belki ama onları dinleyebiliriz.
Karşıdaki insanın anlatmaya ihtiyacı var ve sen onu dinleyerek karşılıyorsun. Tüm dikkatini ona verip, önemsendiğini hissettiriyorsun. Konuya dair detayda soru sorduğunda bu davranış, anlatan insanın çok hoşuna gidiyor. Beni can kulağıyla dinliyor, anlamaya çalışıyor diye düşünüyor ve içini açtıkça açası geliyor sana.

İnsan yakınlarının gerçek ihtiyacını gidermeye çalışmalı. Biz seninle kardeşiz ama aramızda gerçek bir ilişki yok. Sadece iletişimde kalabiliyoruz. Bu da beni çok yalnız hissettiriyor, üzülüyorum…
Dinlemeyi bilmeyen insanları, trenden inen insanları beklemeyip trene binmeye çalışan insanlara benzetiyorum. Resmen bir kaos yaşanıyor orada. 

Dinleyen insan karşıdaki insanın kabını boşaltmasına izin vermeli öncelikle. Karşında dolmuş, sıkışmış, bunalmış bir insan var. Problemlerine çözüm arıyor. Anlatıp bir nefes almak istiyor, tıpkı trenden inmeye çalışan insanlar gibi… ve gerçekten tek istediği şey birinin onu dinlemesi. 
İnsanların anlatacakları bittikten sonra biz de elbet bir şeyler söyleyebiliriz. Ama bunun da bir ölçüsü var. Söyleyeceklerim karşımdaki kişinin kabının alacağı kadar olmalı…”

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, Kim Kimdir, İlişkilerde Ustalık, Başarı Psikolojisi, Yahya Hamurcu