NE UMDUN NE BULDUN

Bekledim…

22 saat doğum sancısı çektikten sonra suni sancı verilmişti. Bu en kötüsüydü. Doktorlara ağrı kesici için yalvardığını hatırlıyordu. Normal doğum yapamamış, sezaryen olmak zorunda kalmıştı. Saatlerce acı çekmesi sanki yanına kâr kalmıştı.   Hayatının en zor gecelerinden birini geçirmişti belki de. Kızını dünyaya getiren yolculuk canını çok acıtmıştı. 

Geçen yılların ardından geriye dönüp baktığında çektiği sancının acısını unutmuştu bile. Unutamadığı tek şey eşinin bir dal çiçek bile almadan elini kolunu sallayarak hastaneye gelişiydi. Tek çiçek gönderen kişi babasıydı. Aslında çiçek beklediğinden değil. Onu düşündüğünü bilmek istiyordu.

Herhangi bir günde özel bir günü unutmasını dert etmezdi. Bugün onun için sıradan bir gün değildi. Olayın yaşandığı yani doğumun gerçekleştiği gündü. O gün herkesten çok onun desteğine ihtiyacı vardı. Geleni gideni çoktu ama gözleri hep eşini aradı. 

Geldikten sonra da hastaneye gelen misafirlerle sohbete dalmıştır.  Giderken de akşam “Bizim takımın oyuncuları geliyor, onlarla yemeğe gideceğim, nasılsa birileri kalır” demişti.

Onun için çekilen sancıdan çok daha acıydı bu yaşadıkları.

İnsan bu hayatta anlaşılmak ve değer görmek ister. Birileri için bedel öder ve karşılığını bekler. Karşılığını alamadığında derin bir ümitsizliğe düşer.

Artık bir süre sonra o da ümidini yitirmiş ve sessizleşmişti. Kendini çocuklarına adamıştı. Bir taraftan da komşularıyla vakit geçiriyordu. Onlardan biriyle iyi anlaşırdı. Bir gün kahve içmeye geldiğinde söylediklerini aklından çıkaramıyordu. “İnsanın mutlu ya da mutsuz olması kendi elindedir. Nerede ve kiminle olduğunun bir önemi yoktur demişti.” Gerçekten böyle miydi? Peki nasıl?  Sormaya cesaret edememişti.

İnsan hayatta hep mutlu olmak ister. Fakat mutluluk kavramının ne olduğunu bilmezse, nasıl mutlu olunur  sorusunun cevabını da bilemez. Mutluluk sahip olmakla ilgili bir şey midir yoksa tatmin olabilme becerisiyle mi? Sahip olmakla ilgili olsaydı.  O zaman her şeye sahip olan çocuklarımız çok mutlu olmalı değil miydi?

Keşke sihirli bir değnek olsa ve eşini tamda istediği gibi birine çevirmek mümkün olsaydı diye düşündü. Zaten kendisine baktığında her şeyi olması gerektiği gibi hatta fazlasıyla yapıyordu. O zaman bu sıkıntının kaynağı olan eşi değişmeliydi diye düşündü.

  

İnsan sahip olduklarıyla mutlu olamadığını görünce dış dünyayı suçlar.

“Ben elimden geleni yaptım ama o bana karşılığını vermedi.  Sevdiğini söylemedi. Elimi tutmadı. Beni beğenmedi, takdir etmedi” diye düşünür. Neden mutluluk sebebini o kişiye bağladım diye düşünmez.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “Mutlu olmak da olmamak da insanın kendi elindedir. Mutlu olmak ulaşılmaz bir şey değildir. Asıl mesele insanın beklentisini doğru yere koyabilmesidir.” Mutluluğu bir dış dünyadan beklemek değildir. Bu akıntıya karşı ters kürek çekmek gibidir.

 

Peki mutluluğun sırrı nedir? Bunun için Başarı Psikolojisi eğitimimize davetlisiniz.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, Kim Kimdir, İlişkilerde Ustalık, Başarı Psikolojisi, Yahya Hamurcu